Raskrsnica Dragalovci

Vjerovatno Čečavci s pravom negoduju što nema njihovih ljudi na važnim političkim i državnim položajima u Tesliću. Od Drugog svjetskog rata naovamo samo je jedan Čečavac bio predsjednik opštine (Vlado Jotanović) i samo jedan sekretar Opštinskog komiteta SK (Stojan Milić). Priča o nedostatku sposobnih ljudi iz Čečave izmišljena je da bi se očiglednoj činjenici dalo kakvo-takvo objašnjenje. Čečavci odgovaraju da se drugi plaše njihove sposobnosti i da ih zbog toga zaobilaze.

Za priču o Čečavcima u politici i na vlasti interesantna je jedna druga pojava. Čečavce Teslić nikada nije interesovao ni posebno privlačio. Činio im se mali, dalek i na zaobilaznom putu. Zato su odlazili na suprotnu stranu: na Dragalovce, pa vozom u bijeli svijet. Oni nemirnog duha i pogleda uprtog u zvijezde, kako je govorio daroviti sveštenik Stojan Stanković za svog sina Veselina, u potrazi za znanjem, kretali su u Srbiju i završavali u Beogradu i Novom Sadu. Bili su to utrti putevi „Privrednikovih" pitomaca. Tamo su uspješno završavali škole, nalazili posao i ostajali da žive. Danas u Novom Sadu postoji kolonija Čečavaca, mladih i uspješnih privrednika koji imaju svoje firme. Tamo su Zoran Stanojević, Stojan Majstorović, Branko Tomić i Rajko Jotanović. U Beogradu uspješno rade Jovo Mikanović i Radomir Savić, suvlasnici firme „Astra".

Mladići opasani snagom, željni rada i zarade, odlazili su iz Dragalovaca noćnim vozom na zapad. Zaustavljali su se u Zagrebu i Zidanom Mostu i kretali po Hrvatskoj i Sloveniji u potragu za teškim i za njihove prilike dobro plaćenim fizičkim poslovima. Završavali su mahom na gradilištima i željezničkim prugama širom Hrvatske i Slovenije kao fizički radnici. Veliki broj Čečavaca radio je u ŽTP „Zagreb" na poslovima konobara u brzim vozovima na svim relacijama. Nije bilo brzog voza koji je dolazio iz Zagreba a da u njemu bar jedan konobar nije bio iz Čečave.