U noći sa 10. na 11. septembar 1995. godine, NATO avijacija je bombardovala porodične kuće u Gornjoj Radnji — bez ikakvih vojnih objekata u blizini. Poginuli su civili, među njima i ratni invalid Zdravko Goranović i njegov otac Aleksa.
Samo nekoliko dana ranije, 7. septembra, u NATO napadu na komunikacioni toranj na Ozrenu poginulo je pet vezista Vojske Republike Srpske. Među njima i Željko Lukić iz Čečave.
U groblju pored crkve u Gornjoj Čečavi nalazi se zanimljiv spomenik. Riječ je o kamenom krstu na kome piše: “Ovde počiva u miru Božjem Sofija Simić.” Sofija je rođena 1888. godine, a umrla 3. marta 1914. godine, što znači da je u trenutku smrti imala samo 26 godina. Prema dostupnim informacijama, bila je kćerka Đorđe i sestra popa Stojana Stankovića iz čuvene porodice Stankovića.
Prilikom popisa u naseljenom mjestu Rastuša evidentirano je 29 kuća sa ukupno 120 muških stanovnika. Od tog broja, polovina su bili odrasli, a popisano je i 13 umrlih. Analizom podataka može se pretpostaviti da je popis obuhvatio širi vremenski period, od 1851. do početka 1855. godine. Prosječna starost živih je bila oko 22, a umrlih oko 36 godina. Ako u ove podatke uvrstimo i približan broj ženske populacije, dolazimo do zaključka da je sredinom 19. vijeka Rastuša imala oko 200 stanovnika.
Među najuglednijim Dobojlijama s kraja 19. i početka 20. vijeka bio je i čuveni trgovac Vasilije Vaso Ivanović (1870-1915), čovjek čije se ime, kao velikog dobrotvora crkveno-školske opštine Doboj pominje i danas na svakoj liturgiji u dobojskoj staroj crkvi, na proskomidiji.
U Čečavi, nedaleko od sadašnjeg hrama i na granici zaseoka Lokve i Rečani, nalazi se lokalitet Crkvine. Po narodnom predanju ovdje je nekada stajala crkva. Iako pisani istorijski podaci o tome ne postoje i arheološka istraživanja nikad nisu obavljena, određeni nalazi predmeta ukazuju na to da su na tom lokalitetu u prošlosti vršeni određeni vjerski obredi. Šta je sačuvano od predanja i koji materijalni dokazi postoje, kao i o kojim ostacima bi moglo biti riječi, predstavljamo u idućim redovima.
Nenad Dujić nam je ispričao kako bi Brko u šubari mogao biti Stojan Višnjić zvani Planinac. Prisjetio se kako je kao dijete čuo, a kaže, i novine su tada pisale, kako je Planinac uhvatio lisicu, stavio joj ovčije zvono oko vrata te pustio na slobodu. Lisica je tako hodala po šumi i zvonila, a šumar mjesec dana prezao za zvonjavom nebi li ustanovio ko pušta stoku u državnu šumu. Na kraju, lisica je dolijala u Derventi, kilometrima daleko od Čečave. Dujić tvrdi da bi taj događaj, koja se i danas pamti i prepričava, mogao čak biti istinit, te navodi da Planinac ima sina Filipa koji danas živi na relaciji Slovenija – Čečava.
